Święto patrona konwentu

1 maja 2021 r. (sobota)

Święto Patronalne Konwentu Bonifratrów

p.w.  Św. Ryszarda Pampuri w Warszawie

                    09:30  Nabożeństwo Majowe

10:00  Msza Święta

Ryszard Pampuri  Urodził się 2 sierpnia 1897 r. w Trivolzio, w pobliżu starożytnej Pawii. Na chrzcie otrzymał imiona Herminiusz , Filip.  W latach 1915-1921 studiował w Pawii medycynę. W czasie wojny ofiarnie usługiwał i pomagał w szpitalach wojskowych. Studia uwieńczył doktoratem. Od 1922 r. pracował jako lekarz okręgowy w Morimondo.  Wstąpił do bonifratrów i przyjął imię Ryszard.  Zapadł na suchoty, na które nie było jeszcze wówczas skutecznego leczenia.  Zmarł 1 maja 1930 r. Beatyfikował go (1981) i kanonizował (1989) Jan Paweł II.

Fragment  homilii  Św. Jana Pawła II wygłoszonej podczas kanonizacji Św. Ryszarda Pampuri 01.11.1989 roku w Rzymie.

„Błogosławieni miłosierni… Błogosławieni czystego serca” (Mt 5, 7-8). Św. Riccardo Pampuri żył zaledwie 33 lata, jak Chrystus, którego umiłował ponad wszystko. Całe swe krótkie życie oddał Bogu i braciom, najpierw jako młody apostoł w środowisku uniwersyteckim, potem wśród żołnierzy w straszliwych warunkach frontowych podczas wojny, wreszcie wśród wiernych w parafii, gdzie pracował jako lekarz. Następnie, idąc za głosem powołania, wstąpił do zakonu bonifratrów, ujęty specyficznym charyzmatem tej rodziny zakonnej o charakterze nie kleryckim, która powstała, by z miłością, nie kiedy heroiczną, służyć chorym, cierpiącym
i ubogim.

Św. Riccardo uważał, że wstępując do wspólnoty, w której hasłem spełnianej posługi było miłosierdzie, winien dać Chrystusowi nowy znak swojego oddania, „okazać większą gotowość i wspaniałomyślność, coraz pełniej i doskonałej poddać się Najświętszemu Sercu Jezusa” (List do siostry, 6 października 1923 r.).

Trzeba jednak pamiętać, że św. Riccardo wkroczył na drogę uświęcenia pod wpływem głęboko uduchowionego, świeckiego środowiska Akcji Katolickiej. Dlatego, już jako chłopiec, potem zaś jako student i młody lekarz troszczył się o swoją formację, korzystając z pomocy troskliwego kierownika duchowego, traktując jako poważny obowiązek ćwiczenia duchowe i czerpiąc z pobożności eucharystycznej siłę, dzięki której nawet pośród trudności nie ustawał na swej drodze. Przede wszystkim na rozmyślaniu i w modlitwie zgłębiał orędzie ewangelicznej miłości; spędzając czas na modlitwie kontemplacyjnej u stóp Eucharystii i ze szczególną wrażliwością służąc we wszystkich okolicznościach ludziom cierpiącym.

Jakże wzruszające są słowa, które św. Riccardo Pampuri wypowiedział w ostatniej rozmowie ze swoim kierownikiem duchowym: „Ojcze, z jakim przyjęciem spotkam się u Boga?… Ja Go tak bardzo kochałem i tak bardzo kocham” Na tej gorącej miłości polega najwyższa wartość charyzmatu prawdziwego syna św. Jana Bożego, bowiem jego powołaniem jest ukazanie obrazu Chrystusa każdemu, kogo spotyka się na swojej drodze, poprzez bezinteresowną miłość, która wypływa
z czystego serca.

Według L’Osservatore Romano, wydanie polskie, 1989, nr 12 BIS (119) s. 16